Það þýðir ekki bara að vera sjálfhverf. Ég verð líka að skrifa um vandamál heimsins og bölsótast út í þjóðfélagið, langt síðan ég hef gert það. Ég ætla að veita ykkur þá unaðslegu ánægðu að skrifa um launamisrétti og þá tilhneiginu margra kvenna til að finnast þær ekki eiga há laun skilið. Þetta er alveg óstjórnlega bjánalegur og gamaldags hugsunarháttur. Ferðamálapæjurnar sögðu mér í gær frá konu sem hélt erindi á einhverri ferðamálafræðiráðstefu niðri í Háskóla um hvað ungir ferðamálafræðingar væri heimtufrekir og hrokafullir og krefðust hárra launa. Eins var sagt við eina af mínum ferðamálafræðipæju vinkonum í atvinnuviðtali að hún yrði að gera sér grein fyrir því að þetta væri illa launuð kvennastétt og hún gæti ekki krafist hárra launa.
Svo er það unga konan sem vinnur með systur minni, henni fannst bara út í hött að fólk færi að krefjast, var það ekki 200.000, í grunnlaun strax eftir nám í samningum FÍN við ríkið.

Af hverju finnst konum þær, og aðrir, ekki eiga skilið að fá mannsæmandi laun? Af hverju hafa margar konur þá hugmynd að þær eigi að vinna sjálfboðavinnu fyrir fyrirtækin sín? Hvernig dettur þeim í hug að hugsa svona? Miðað við útgjöld heimila í dag duga engin skítalaun og af hverju finnst fólki í lagi að fá laun í hrópandi ósamræmi við húsæðisverð og annað verð, t.d. matvörurverð?

Án þess að ég vilji dæma hópa en þá finnst mér eldri konur eiga þetta svolítið til. Þær virðast margar af einhverjum ástæðum ekki telja sig eiga jafn mikið skilið og t.d. karlar. Þessu þarf að breyta og konur þurfa að standa saman um að krefjast hærri launa. Ekki bara bölsótast út í öfgafulla feminista og halda að þeir vilji vaða yfir allt. Ef það væri ekki fyrir feminista fyrri áratuga værum við ennþá án kosningaréttar, skrúbbandi gólf, ómenntaðar með 10 organdi krakka með hor í nös hangandi í pilsunum okkur, því við mættum náttúrulega ekki ganga í buxum.