Hugmyndir okkar um börn í stríðum eru þær að þau séu ávallt fórnarlömb. Þeim er rænt frá heimilum sínum eða finnast á vergangi og þau tekin og neydd til að læra á og nota vopn og drepa fólk. Þetta finnst mér vera eðlilegt. Börn drepa ekki sjálfviljug og velja ekki að fara í stríð. Þau myndu frekar vera heima hjá sér að leika sér, ef þau fengju að velja. Okkur finnst óþægilegt að hugsa til þess að barn velji það að fara í stríð og vilji drepa fólk. Ég vil trúa því að börn í stríðum séu fórnarlömb vondra uppreisnarmanna sem pína þau til að drepa og berjast.
Þess vegna leið mér illa í skólanum áðan þegar við vorum að ræða þessi mál út frá grein sem byggir á viðtölum við börn í Sierra Leone sem tóku þátt í borgarastríðinu þar á 10. áratugnum. Þessi börn völdu það mörg að taka þátt, þó þau hafi vissulega ekki haft neina góða kosti að velja um, þá völdu þau samt stríð frekar en til dæmis flótta og sum börnin völdu að fara ekki í stríð. Þau töluðu meira að segja um valdið sem vopnin veittu þeim og hefndina sem þau ætluðu að koma fram. Þau sögðust einnig hafa framtíðardrauma og stríðið virtist ekki hafa haft nein gífurleg áhrif á sálarlíf þeirra, hvað svo sem síðar varð...
En þetta lætur mig hugsa um fórnarlambahugmyndirnar.
Feministar verða alltaf brjálaðir/ar þegar sagt er að vændi sé ekki val heldur afleiðing aðstæðna, og ég hef alltaf litið þannig á málið. Það er þó fullt af fólki sem á erfitt líf, er í eiturlyfjum, hefur verið misnotað kynferðislega og líður almennt bölvanlega en er samt ekki í vændi. Það valdi að fara ekki í vændi. Það hafði val, þó valið hafi kannski verið á milli pestar og kóleru eins og sagt er - en val engu að síður.
Kannski er ég farin að hljóma eins og versta
frjálshyggjutík en það er nú ekki meiningin að tala hérna um hamingjusömu hóruna. Enda held ég ennþá fast við þá skoðun mína að hún sé vandfundin nema kannski í bókinni 11 mínútur eftir Paulo Choelo - en það er líka skáldsaga.
En þetta er pæling - hefur einhver skoðun á þessu?
